Przedgórza Sudeckiego
Encyklopedia PWN
miasto powiatowe w województwie opolskim, na Płaskowyżu Głubczyckim, nad Psiną (lewy dopływ Odry).
dział techniki obejmujący całokształt procesów związanych z wydobywaniem z ziemi kopalin użytecznych, ich przeróbką (wzbogacanie kopaliny) w celu racjonalnego wykorzystania i dostosowania do potrzeb użytkowników; również dział gospodarki.
Izerskie, Pogórze, czes. Frýdlantská pahorkatina,
część Pogórza Zachodniosudeckiego, w Polsce i Czechach, pomiędzy Nysą Łużycką na zachodzie a doliną Bobru na wschodzie, na północy oddzielone linią uskoku sudeckiego od Borów Dolnośląskich, ku południowi przechodzi w G. Izerskie; powierzchnia 1,7 tys km2;
drobnoziarnista (pyłowa), luźna skała osadowa, zbudowana gł. z ziarn kwarcu (do ok. 80%) średnicy 0,01–0,06 mm;
archeol. jeden z neolitycznych systemów wierzeniowych obligujący „wyznawców” do konstruowania budowli z ogromnych, niekiedy wielotonowych głazów (megality);
archeol. odsłanianie kopalin użytkowych zalegających pod powierzchnią ziemi poprzez drążenie jam, szybów lub sztolni;
